O nas

Nasza misja

1) Chcemy, by uchodźcy i migranci czuli się na Lubelszczyźnie bezpiecznie, tak jak w
swoim domu. By dzieci, które wraz z rodzicami, musiały uciekać przed wojną i prześladowaniami mogły się uczyć i bawić wspólnie z polskimi rówieśnikami.
By mieszkańcy naszego regionu widzieli w uchodźcach ludzi potrzebujących pomocy,
a nie zagrożenie.

Dlatego od 2009 roku uczymy języka polskiego, organizujemy kursy zawodowe,
zajęcia wyrównawcze dla dzieci, zapewniamy pomoc psychologiczną, zatrudniamy asystentki kulturowe, jeździmy wspólnie na wycieczki, spotykamy się z kobietami z organizacji wiejskich, a także prowadzimy zajęcia międzykulturowe wraz z uchodźczyniami, dla dzieci i młodzieży szkolnej z Lubelszczyzny.

2) Chcemy, by nasze dzieci, wnuczki i wnukowie najmłodsze sąsiadki i sąsiedzi, od samego początku miały/mieli bliski kontakt z przyrodą, poznawały/li jej piękno i bogactwo.

Dlatego tworzymy warsztaty leśnej edukacji dla najmłodszych. Wspólnie z rodzicami dzieci budujemy bazy, tworzymy teren przyjazny i atrakcyjny przyrodniczo. Mieszkamy pięknym miejscu, w otulinie Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego. Mamy obok siebie las pełen zwierząt, ich śladów. Jesteśmy blisko, uczymy szacunku do lasów i ich mieszkanek i mieszkańców.

Dokumenty wewnętrzne Stowarzyszenia "Dla Ziemi"

Poznaj nasz Zespół

Ewa Kozdraj

Prezeska Zarządu

W 1995 r. wraz z grupą przyjaciół stworzyłam Stowarzyszenie „Dla Ziemi”. Początkowo moje działania były skierowane do młodzieży wiejskiej, dotyczyły rozwoju lokalnego, wymian międzynarodowych, życia zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju. Od prawie 12 lat pracuję „z i na rzecz uchodźców”. Część moich działań jest realizowanych przez kulturę i sztukę, prowadzę warsztaty, organizuję spotkania z uchodźczyniami na wsiach i w małych miejscowościach, a także konferencje i szkolenia dotyczące np. edukacji dzieci uchodźczych. Wraz z uchodźczyniami stworzyłam pracownię artystyczno-rzemieślniczą (Klub Spotkań Kobiet) i markę CRAFT FOR DIGNITY. W 2015 r. otrzymałam tytuł „Kobiety Aktywnej Lubelszczyzny”. W 2019 r. zostałam Lokalną Bohaterką kampanii “EU Protects – Chronimy wspólnie”. Od pięciu lat jestem Tutorką w Szkole Liderów PAFW. Ukończyłam Politologię Ustrojową na UMCS w Lublinie. Jestem animatorką kultury i pasjonatką gry na instrumentach perkusyjnych (byłam członkinią pierwszego polskiego, żeńskiego zespołu perkusyjnego „Mama bum”).

Elżbieta Rojek

Członkini Zarządu

O interesującym miejscu i ludziach działających w okolicach Lubartowa wiedziałam dużo wcześniej, jeszcze zanim dołączyłam do działań Stowarzyszenia w 2009 roku (w momencie kiedy Stowarzyszenie „Dla Ziemi” zaczęło pracować “z i na rzecz uchodźców”). Od tamtej pory współtworzę projekty i jestem zaangażowana w większość z nich. Moim głównym polem działań jest praca z dziećmi i młodzieżą wspierająca edukację, między innymi poprzez teatr i muzykę oraz wspieranie integracji. Jestem absolwentką filologii ukraińskiej, a przez wiele lat byłam wokalistką kultowej grupy Orkiestra Świętego Mikołaja, a także aktorką Stowarzyszenia Teatralnego Gardzienice i Stowarzyszenia Teatralnego Chorea. Jestem związana z wieloma instytucjami kulturalnymi w Polsce i za granicą, prowadzę liczne warsztaty, gram jako aktorka, a także występuję jako wokalistka, a także zdarza mi się tworzyć choreografię i muzykę do spektakli. Otrzymałam nagrodę Zasłużonej Działaczki Kultury od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Na szczęście lubię podróże, bo z racji pracy muszę dużo podróżować. Uwielbiam śpiewać i tańczyć, a ostatnio fascynuję się permakulturą.

Natalia Jarosz-Kozdraj

Członkini Zarządu

Urodziłam się i wychowałam w Lubartowie, a więc „jestem stąd”. Jako uczennica LO brałam udział w młodzieżowych projektach stowarzyszenia. Początkowo jako wolontariuszka, a potem jako coach współtworzyłam projekty w ramach Inicjatyw Młodzieżowych Programu „Młodzież w Działaniu”, skierowanych do lokalnej młodzieży, ale również do dzieci uchodźczych. Ukończyłam Grafikę Projektową na UMCS w Lublinie oraz podyplomowe studia Pedagogiczne. Moją pasją jest ogrodnictwo i oprócz własnego ogrodu na wsi, w której mieszkam, tworzę inne ogrody, np. w Rezerwacie Dzikich Dzieci w Lublinie. W stowarzyszeniu zajmuję się projektami skierowanymi do dzieci i młodzieży, zarówno polskiej, jak i cudzoziemskiej. Prowadzę warsztaty artystyczne: plastyczne, filmowe, tworzenia bajkowych ogrodów, latawcowe, itp. Zajmuję się także stroną graficzną projektów stowarzyszenia, tworząc na przykład logo projektów.

Dorota Grygiel-Zwojszczyk

Członkini Komisji Rewizyjnej

Pochodzę z Lublina. Jestem absolwentką Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po kilku przeprowadzkach i dwuletniej emigracji osiadłam z rodziną w podlubelskiej wsi, w przyjemnym sąsiedztwie Lasów Kozłowieckich i twórczych mieszkańców okolicznych miejscowości. Od kilku lat zajmuję się tworzeniem treści marketingowych, głównie w Internecie. W Stowarzyszeniu od 2019 roku jestem członkinią Komisji Rewizyjnej, a także współtworzę i uczestniczę w projektach w ramach Erasmus+.

Kacper Pęczuła

Informatyk/administrator, członek Komisji Rewizyjnej

Grafik, filmowiec, informatyk, administrator. W stowarzyszeniu zajmuję się prowadzeniem stron internetowych, projektowaniem materiałów graficznych oraz naprawianiem wszystkiego co się psuje. Lubię to robić, informatyka to bardziej moja pasja niż wykwalifikowane umiejętności. Z wykształcenia jestem kulturoznawcą i plastykiem, skończyłem Liceum Plastyczne w Lublinie, studiowałem kulturoznawstwo na UMCS. Mieszkam parę domów dalej, tu się wychowałem i tu też zbudowałem swój dom. W życiu Stowarzyszenia uczestniczę od samego początku, jeszcze jako dziecko biorąc udział w projektach, następnie je współrealizując.

Michał Tarkowski

Członek Komisji Rewizyjnej

W 1974 roku otrzymałem dyplom na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, a w 1979 ukończyłem studia na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. W latach 70-tych współtworzyłem kabaret Salon Niezależnych. Następnie zająłem się głównie działalnością filmową, jako aktor grałem m.in. w filmach „Człowiek z marmuru” i „Wodzirej”. Z okolicznymi gminami i z powiatem lubartowskim jestem związany od wielu lat, a nawet kiedyś, w stanie wojennym, przez dwa lata mieszkałem we wsi Dąbrówka. Ten związek trwa w głównej mierze dzięki współpracy ze Stowarzyszeniem „Dla Ziemi”, którego jestem członkiem. Od wielu lat prowadzę w organizacji warsztaty filmowe, których efektem są filmy realizowane przez dzieci i młodzież: „Kayone”, „BębnoDłuby”, „Tara mandala”, „Odpady organiczne – życie po życiu”, a także „List do świata” teledysk z udziałem dzieci i młodzieży polskiej i uchodźczej mieszkającej w Lublinie.
W swojej działalności filmowej też krążę po okolicy i w 2000 roku zrealizowałem „Ogryzek i kwiat jabłoni” film dokumentalny o społeczności emigrantów z miasta, osiedlonych we wsiach wokół Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego

Nicole Grospierre-Słomińska

Członkini honorowa

Jestem Francuzką, od ponad 40 lat mieszkam w Polsce, na wsi w okolicy Lubartowa. Głęboko kocham ziemię, na której dane jest mi żyć. Od kiedy działam świadomie, staram się przywracać harmonię i równowagę w sobie i dookoła siebie. Przez długi czas byłam członkinią zarządu Stowarzyszenia „Dla Ziemi”. Moja działalność w stowarzyszeniu to trzy ważne elementy: byłam w zarządzie Europejskiej Sieci Ekowiosek – GEN i stworzyłam polską sieć Wiejskich Aktywnych Społeczności, wydawałam pismo „Pozytywne Wiadomości” oraz doprowadziłam do podpisania partnerstwa naszej gminy Kamionka z francuską gminą Gourin w 2006 roku. Od kilkunastu lat wciąż trwają wymiany pomiędzy młodzieżą i samorządowcami z obu krajów. W 2014 roku otrzymałam tytuł „Kobiety Aktywnej Lubelszczyzny”. Poza pracą społeczną w stowarzyszeniu prowadzę własną firmę (ukończyłam Zarządzanie i Marketing na WSPA w Lublinie), która propaguje technologie regeneracji środowiska za pomocą Efektywnych Mikroorganizmów, zajmując się oczyszczaniem zbiorników wodnych i jezior.

Karolina Balmas-Pęczuła

Animatorka zajęć artystycznych

Jestem absolwentką Edukacji Artystycznej w zakresie sztuk plastycznych UMCS oraz absolwentką Grafiki na Wydziale Sztuki UP w Krakowie. Realizuję filmy, animację, fotografuję. Uwielbiam sztuki wizualne. Moją wielką pasją jest muzyka. Gram, śpiewam i komponuję w folkowych zespołach: Kipikasza, Dziadowski Projekt, Kapela Lubartowska. Od lat jestem związana z muzyką tradycyjną. W swoim dorobku współrealizowałam wiele projektów z zakresu edukacji plastycznej i muzycznej. Wraz z Kacprem Pęczułą otrzymałam Grand Prix podczas Festiwalu Fama w Świnoujściu za projekt Miejscovnik.pl oraz wyróżnienie za projekt audiowizualny Re:Pieśni. W 2015 roku otrzymałam nominację do lubelskiej nagrody kulturalnej. Poza tym mieszkam na wsi w recyklingowym domu zbudowanym własnoręcznie (mąż + przyjaciele), uwielbiam małe podróże, pracę w ogrodzie, bliskość natury i ekologię.

Magdalena Kawa

Animatorka zajęć edukacyjnych

Jestem absolwentką Wydziału Politologii na UMCS w Lublinie oraz Turystyki i Rekreacji na AWF w Warszawie. Obroniłam rozprawę doktorską poświęconą problematyce przedstawiania Holokaustu w dyskursie publicznym w Polsce. Prowadzę zajęcia w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Chełmie na kierunku stosunki międzynarodowe. Interesują mnie sposoby „mówienia” o Zagładzie i edukacja o Holokauście.
Mój drugi obszar zainteresowań to edukacja międzykulturowa. Staram się zdobywać wiedzę i dzielić doświadczeniem z tego zakresu w Stowarzyszeniu „Dla Ziemi”, w którym najczęściej jestem zaangażowana w działania wspierające edukację i integrację osób starających się w Polsce o nadanie statusu uchodźcy. Współtworzę także Fundację Instytut Kultury Cyfrowej.
Lubię aktywną turystykę i bierny odpoczynek.

Tomasz Kozdraj

Animator zajęć artystycznych

Jestem muzykantem-pasjonatem i twórcą ręcznie robionych instrumentów, w tym recyklingowych, wykorzystywanych np. w spektaklach teatralnych, muzyce etnicznej, jazzowej, folkowej. Moja działalność w stowarzyszeniu polega głównie na prowadzeniu warsztatów nauki gry, a także wykonywaniu prostych instrumentów muzycznych z dziećmi i młodzieżą. Od wielu lat pracuję z uchodźcami, prowadząc grupy muzyczne, przygotowując muzykę do spektakli oraz nagrywając z nimi utwory muzyczne (poniżej linki do niektórych utworów) – w ten sposób opowiadam o nich. Moja muzyka, stworzona z dziećmi, jest tłem np. do Bajek Ezopa. W 2016 roku byłem Stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – tworzyłem muzykę z cudzoziemcami oraz Grające Place Zabaw. W trakcie pandemii powstała pod moją opieką Dziewczyńska Grupa Muzyczna w Ośrodku dla Cudzoziemców w Łukowie (zajęcia prowadziłem online).

Joanna Gwarek

Opiekunka Leśnej Edukacji

Jestem ilustratorką i animatorką kultury. Okolice Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego są bliskie memu sercu od wielu lat, i bardzo jestem szczęśliwa, że obecnie nazywam je domem. Od lat zajmuję się ilustracją (botaniczną, mapowaniem zjawisk przyrodniczych i społecznych a także ilustrowaniem opowieści i snów). Piszę opowieści i baśnie, a czasem to one piszą się same w ilustracjach, które tworzę. Mam licencjat z Kulturoznawstwa, jednak swoją najważniejszą edukację zawdzięczam latom spędzonym „w drodze” między Portugalią, Australią, Polską i Azją Południowo-Wschodnią, nie nazywając żadnego miejsca domem. Oraz prawie pięciu latom spędzonym w Centralnej Australii – na ziemiach Warrumungu i Arrente, gdzie pracowałam z lokalnymi kobietami i dziećmi. Przez ten czas wspierałam lokalne centra sztuki, współtworzyłam holistyczne projekty łączące sztukę z światem przyrody (jak projekt BushBotanics) i tworzyłam swój autorski Projekt Symbiosis.

Krótka historia

14 lutego 1995 roku została zarejestrowana nasza organizacja – Stowarzyszenie „Dla Ziemi”. To dla nas symboliczna data – kojarzy się z Walentynkami i miłością. Siedziba stowarzyszenia mieści się w miejscowości Bratnik, w otulinie Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego, a do okien skromnego biura zaglądają sarny, jelenie, lisy, jenoty, a różnorodne ptaki wyśpiewują swoje opowieści.

Początkowo najważniejszym dla nas było, by dzieci mieszkające na wsiach wokół nas miały takie same możliwości edukacyjne, jak inne dzieci w miastach. Udało nam się to, dzięki realizacji licznych wymian młodzieży, projektów m.in. w ramach Inicjatyw Młodzieżowych Programu „Młodzież w Działaniu”, czy nawiązaniu partnerstwa pomiędzy naszą gminą Kamionka i bretońską gminą Gourin.

Również dzięki temu wychowaliśmy pokolenie mądrych, samodzielnych i kreatywnych ludzi, którzy jako wolontariusze tworzyli projekty spełniające marzenia ich, ich przyjaciół i sąsiadów. I co najważniejsze – w dorosłym życiu nie wyjechali stąd, ale tu budują swoją przyszłość i swoje domy – to nasza największa radość.

Nasza obecna sytuacja

Dwanaście lat temu, rozglądając się wokół siebie, zobaczyliśmy, że bardzo blisko nas są Ośrodki dla Cudzoziemców, w których nie pracują żadne organizacje pozarządowe. Przebywają w nich ludzie, którzy musieli uciekać ze swoich domów, z powodu prześladowań, czy też działań wojennych w ich krajach. Są tam kobiety, które doświadczyły przemocy i dzieci, które widziały śmierć swoich bliskich.

Niezależnie od sytuacji w Polsce, od dostępności funduszy unijnych, kontynuujemy naszą pomoc, a dzięki wsparciu prywatnych darczyńców i organizacji możemy nadal być obecnymi w ich życiu. Wycieczki, zabawy dla dzieci, zajęcia edukacyjne i artystyczne, nauka języka polskiego, pomoc psychologiczna dla kobiet, to tylko część tego co obecnie robimy. Nie prowadzimy działalności gospodarczej, a udzielana przez nas pomoc jest bezpłatna dla osób z niej korzystających.

Lat działalności "z i na rzecz" uchodźczyń i uchodźców

108

Osób które wzięły udział w kursach zawodowych

5500

Ilość przeprowadzonych godzin zajęć dla dzieci z Ośrodków dla Cudzociemców

Nakręconych teledysków z cudzoziemcami

Obszary działania

Stowarzyszenie „Dla Ziemi” od 12 lat pracuje „z i na rzecz” uchodźców/uchodźczyń, przebywających na Lubelszczyźnie. Jednym z naszych najważniejszych celów jest zmiana negatywnego postrzegania tej grupy przez Polki i Polaków.

Udaje nam się to dzięki bliskiej i przyjacielskiej współpracy zarówno z uchodźczyniami, jak i kobietami z małych miejscowości i wsi Lubelszczyzny. Bardzo często ludzie, którzy nie mają kontaktów z cudzoziemcami, ulegają stereotypom i krzywdzącym przekazom medialnym. Dopiero bezpośrednie spotkanie, rozmowa zmienia to wyobrażenie. W spotkaniach, które organizowałyśmy brały udział kobiety z Białorusi, Dagestanu, Gruzji, Mołdawii, Syrii, Tadżykistanu, Turcji i Ukrainy (prawie wszystkie starały się o nadanie statusu uchodźcy).

Naszym celem jest włączanie Polek i Polaków w bezpośrednią pomoc. I to nam się udaje. W 2017 roku nasza współpracowniczka – Kurdyjka otrzymała wyróżnienie IX Forum Kobiet Aktywnych. Historia jej ucieczki przed prześladowaniami, wielokrotna próba przekroczenia granicy w Brześciu, ogromna chęć integracji z nowymi sąsiadami w Polsce, błyskawiczna nauka języka polskiego, wspaniałe wyniki w nauce jej dzieci, robią na wszystkich ogromne wrażenie. A to tylko jedna z wielu opowieści, które mają na celu ukazanie uchodźców i uchodźczynie jako ludzi takich jak my, którzy znaleźli się z nie swojej winy w dramatycznej sytuacji.

PREHISTORIA

Kiedy w połowie lat 70. młody absolwent Zootechniki przeprowadził się z Warszawy na podlubartowską wieś, nikt chyba nie przypuszczał, że w ten sposób rozpocznie się jedna z najbarwniejszych historii alternatywnych społeczności lokalnych. Były student ze stolicy chciał mieszkać w ciszy i spokoju. I pewnie nawet by się to udało, gdyby nie stan wojenny. I fakt, że jego przyjaciele byli twórcami kabaretu Salon Niezależnych, a wybierający wolność studenci warszawskich uczelni, muzycy Brygady Kryzys i inne osoby zachwycone tą ciszą i spokojem zjechali w te strony. Tak budowała się niezależna, pozasystemowa, muzyczna i artystyczna „nieosada” (…)